Czarno na białym

Zdaje się, że popadłam w romans...nie taki oczywisty, bo z czernią. Byłam z nią trochę na bakier, odpoczywałam od niej i nie planowałam większego powrotu, bo swego czasu otaczała mnie z każdej strony. Czarna kredka na oku i jeszcze czarniejszy tusz, spodnie bluzka, sweter...wszystko na czarno. To były dawne czasy, wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zdobycie się na kolor będzie takie trudne.

Podjęłam jednak próbę, na początek pozbyłam się ohydnej kreski z dolnej powieki, po drodze straciłam też grzywkę i znalazłam kilka ciuchów w zupełnie nowych odcieniach. Takimi małymi krokami dążyłam do naszego rozstania. Dziś śmiało mogę stwierdzić, że było nam potrzebne, musiałam trochę dorosnąć by odkryć, że czerń nie musi być kamuflażem, a ja nie muszę się w niej chować i być bezbarwna. Dopiero teraz czuje się w niej znakomicie i pewnie.

Druga sprawa to fakt, że przy moich niestandardowych wymiarach ciężko jest mi znaleźć idealnie leżącą rzecz, a już tym bardziej w innej palecie barw. Spodnie w sieciówkach mam wrażenie, że szyte są na wysokie panie. U mnie nie obejdzie się bez poprawek krawieckich, dlatego często rezygnuje z wielogodzinnych marszów po galeriach handlowych i szukam swojego rozmiaru w sh. I tu jest o wiele prościej. Choć wciąż najłatwiej wyszukać mi czarną sukienkę czy spodnie, to przynajmniej pasują jak ulał. Na szczęście przestałam traktować to jako problem i teraz najchętniej ubierałabym się od stóp do głów w przepisową czerń. Ale powiedzcie mi (chyba, ze nie mam racji) dlaczego tak mało rzeczy można znaleźć na osoby o wzroście metr pięćdziesiąt w kapeluszu? Czy, któraś z Was również ma to zmartwienie?

koszula / shirt - stylemoi     spodnie / trousers - sh     trampki / sneakers - converse     zegarek / watch - nomination italy